Taxichauffeurs

Het leuke aan taxichauffeurs is dat ze altijd alles weten. Het leuke aan  taxichauffeurs is ook dat ze meestal niets weten. Een kleine greep uit de inmiddels ontelbare gesprekken waar  Maarten Spanjer Joris Linssen trots op zou zijn:

Ik: 'San Miguel is nog behoorlijk rustig, toch? Qua geweld enzo'.
T: 'Ja, zeker. En weet je hoe dat komt? Hier geloven de mensen nog in God en zijn we écht katholiek'.
Ik: 'Ok, maar al die narcos dan? Die slaan ook een kruisje voor én nadat ze iemand door het hoofd hebben geschoten'.
T: 'Ah, dat zijn slechte mensen. Zij geloven niet in God, dat zeggen ze alleen maar'.
Ik: 'Juist ja, dus het heeft niets te maken met het feit dat de stad zo rijk is en er ontzettend veel toeristen rondlopen?'
T: 'Nee'.

Ik: 'Hola, naar theater Cervantes aub'.
T: 'Ben je muzikant? En Waarom spreek je Spaans? Je komt toch uit de VS?'
D: 'Bedankt, ik ben leraar Spaans en kom uit Nederland. Verder ben ik een zeer beperkt gitarist'.
T: 'Maar je ziet er niet uit als een leraar, wel als muzikant. Je moet muziek maken, jongen!'
Ik: 'Ok'.

T: 'Jij komt hier niet vandaan, dat zag ik meteen. Maar ken je wel de historie van deze streek?'
Ik: 'Een beetje, maar vertel.'
(10 minuten bijzonder saaie informatie verder over zojuist verzonnen trollen en elfjes. NB: Het was 06:30 uur...)
Ik: Klinkt leuk, maar niemand heeft ze ooit gefotografeerd? En er verschijnt ook nooit iets over in de media...?
T: Nee, natuurlijk niet! Mensen zien ze wel, maar ho maar dat je er iets over leest in de krant. Het komt de regering niet goed uit dat de mensen de waarheid kennen. Zo zag ik vorige week zondag om 08:00 hier een schietpartij. Ik ben meteen omgekeerd en maakte dat ik wegkwam, maar de volgende dag zag ik er niets over in de krant! De mensen willen niet geïnformeerd worden. En veel mensen geloven me niet als ik dit zeg, maar een paar dagen geleden zag ik hier nog een UFO vliegen. Zo'n ding, het was geen vliegtuig, want waar waren de motoren of de vleugels? Ik zweer je, de mensen zetten de auto stil om er naar te kijken. En de dag daarna in de krant? Niks, noppes, nada, natuurlijk niet!
Ik: 'We zijn er, bedankt'.

Mexicaans frietje kapsalon

En schransen kunnen ze af en toe ook in Mexico. Het equivalent van een Turks-Hollands frietje kapsalon (patat, veel shoarma, veel gesmolten kaas, wat sla en grillen maar) heet in Mexico taco de parillada. Famieschotel, dat wel. Drie soorten gegrild vlees op een groot bord. Chorizo, shoarmavlees en kip, of iets anders dat voor handen is. Alles fijngehakt. Daaroverheen, net als in de kapsalon, een ongezonde dosis smeltkaas. Aftoppen met een maïspannenkoek of duizend en dat handeltje dan weer omringd door limoen, chilipeper, geroosterde ui, en een boel (te) scherpe saus.
Lekker voor na het stappen, tijdens het ontbijt 'the day after', of als warme maaltijd wanneer de koelkast nagenoeg leeg is, maar deze berg je nog de hartelijke groeten brengt van gisteravond. Eet smakelijk en doe mij een frietje super! Dat zeg je trouwens met een Nijmeegse H op het eind, anders herkent de frietboer het niet.

FAQ. 1: De veiligheid in Mexico

Vandaag het begin van een nieuwe serie: veel gestelde vragen.
Vragen waar je als Mexicoganger een antwoord op moet kunnen geven, aangezien je bij thuiskomst heel wat hebt uit te leggen. We trappen af met het thema waar iedereen het over heeft als je zegt dat je in land van al haar dromen bent geweest:

Wat merk je nou eigenlijk van die lijken in de berm onveiligheid in Mexico?











Dat hangt er van af. Kijk dus maar wat van jou op toepassing is...

1) Niets: Ik ben een feestbeest in Cancún (Springbreak, bitches!!), of een naïeve reiziger in een ander toeristisch oord. Ik spreek geen Spaans, kom alleen het (all-inclusive) resort uit om lekkere wijven te neuken, of, als de kater het toestaat, een te druk bezochte tempel van de mayas te bekijken.
2)  Vrijwel niets: Ik woon in het centrum van Guanajuato en die stad heeft, ivm de grote hoeveelheid toeristen en de daarmee gepaard gaande legale geldstromen, weinig met de rest van het land te maken omdat de politie daar nog enigszinds controle houdt en burgers niet in de verleiding komen om te handelen in poeder of planten. Vooruit dan, ik moet wel wennen aan die gasten die met shotguns de lokale Albert Hein to go bewaken op het moment dat de geldwagen langskomt. De vele agenten met mitrailleurs in de hand en bivakmuts op de kop, zien er ook wel lijp uit, maar doen verder niets. Bovendien moet ik ook hier niet te vaak in mijn eentje in het donker door de steegjes wandelen, maar in principe overkomt me niks!
3) Soms zie ik iets vreemds liggen langs de weg: Ik woon in Guanajuato maar trek graag het land in, bovendien lees ik kranten en kijk ik iedere dag naar het nieuws. Als ik me boven de centrumring begeef voel ik me soms onveilig, en doe ik dat na 22:00 ´s avonds, dan kan ik vast met de bank bellen om mijn pasjes te laten blokkeren. Reis ik verder het land in, maar doe ik geen gekke dingen, dan zie ik politiecontroles, legertrucks, grote terreinwagens met dikke Mexicanen achter het stuur (cowboyhoed, lelijke riem, + coybowlaarzen) en weet ik dat ik niet moet uitstappen of direct rechtsomkeert moet maken. Er gebeurt dus niets, zeker niet als ik op de toeristenroute blijf, tenzij ik dom ben en het verkeerde avontuur opzoek.

Ciudad Juarez 

4) Veel: Ik woon of werk in een grote stad aan de grens (zowel noord als zuid), doe verder niks toeristisch (want relatief veilig, streng bewaakt gebied) en ben constant in contact met de lokale bevolking. Een schietpartij? kan gebeuren. Evenals een wegblokkade en een harde confrontatie tussen drugsbendes onderling, of met het leger. Bovendien moet ik in de gebieden zijn waar nu.nl over schrijft.
5) Heel veel: Ik woon in Chihuahua, Ciudad Juarez, of in een lelijke buitenwijk van Mexico stad. Ik kan niet om de drugsbendes heen, de politie bestaat niet meer, en als ik ga stappen pak ik een taxi om naar de volgende kroeg te gaan, 50 meter verderop... Bovendien kent iedereen wel iemand die ontvoerd is, in het criminele circuit zit, of corruptie doodnormaal vindt. Ik ben gewend aan het geluid van ratelende mitrailleurs en kijk niet raar op van een lijk, opgehangen, al dan niet onthoofd, aan de stadsbrug.
6) Alles: Ik woon of kom vaak in een klein bergdorpje in het noorden van het land. Hier staat alles in het teken van de drugshandel. De bevolking is arm en, als ze niet wil omvallen van de honger, moet ze wel drugs verbouwen/ verkopen/ laten verkopen. De grote capo´s zijn hier niet alleen de baas, ze worden ook gerespecteerd (ze investeren in de lokale kerk, het buurthuis, geven cadeau´s aan de armen, etc).

NB: Persoonlijk krijg ik echt weinig mee van alle ellende en beweeg ik tussen antwoorden 2 en 3. Vergeet ook niet dat het leven hier gewoon doorgaat, de mensen nog steeds tortillas eten en dat er meestal niets gebeurt. Ik lees wel de kranten en probeer weg te blijven uit gebieden waar je in plaats van een kaakje, een kogel of een lijntje coke krijgt gepresenteerd bij de koffie. Wat het meeste indruk op me maakt zijn verhalen van vrienden of bekenden. Een overval op straat is niet meer bijzonder, iedereen heeft wel een keer zijn telefoon of portemonnee moeten inleveren aan opgeschoten knaapjes. Erger is het grenzeloze geweld waar ik ook wat over hoor door met zoveel mogelijk mensen te praten Zo woon ik nu in huis bij een student van de voetbalschool van Pachuca. Hij stond op het veld toen dit gebeurde...

Don Quichot en de ronddolende backpacker van La Mancha

‘Ik’, zo sprak de zelfbenoemde, vernuftige edelman uit een stad wier naam hij het liefst dagelijks herinnert, ‘ben de wellicht ietwat weinig genuanceerde doch gerechtvaardigde mening toegedaan dat het volk dat zich over onze globe heeft verspreid als de Thaumetopea processionea en zichzelf backpacker noemt, het meest miserabele en nutteloze volk is dat er op onze aardkloot ronddoolt.
                Ze stinken, ze spreken de taal niet of nauwelijks, ze eten bij Subway, ze slapen in hotels voor één nacht en, in afwachting van de perfecte golf die nooit komen zal, neuken ze in dat zelfde ranzige onderkomen de mooiste vrouw, of man, die op dat moment voorhanden is.
                Backpacken. Het is, mijns bescheiden inziens, een ambacht voor rugridders, onzekere vrouwen en edelen zoals ik, die, te wijs om af te dalen tot minder dan 3 hemellichamen, hopen dat Sancho de lasten wel zal dragen en in die hoedanigheid teveel betalen voor een herberg waarin het aan meer comfort ontbreekt dan in een kipcaravan uit 1954'.

Topvoetbal op een topveld in een topcompetitie.

In de Mexicaanse hoofdklasse 1A werd afgelopen zaterdag gevoetbald zoals er wekelijks in de Mexicaanse hoofdklasse 1A wordt gevoetbald: Nauwelijks.
Vijf minuten voor aanvang van de wedstrijd tussen Necaxa, mijn team, en Alameda, toppers uit de buitenwijk, kleedden vier vedettes zich om die als enige wél op tijd waren en probeerden van de overige topspelers toch een elftal te smeden. Op de achtergrond klonk het fluitsignaal voor het begin van de wedstrijd maar de leidsman moet zich alleen hebben gevoeld, het is lastig arbitreren wanneer ook de tegenstander nog geen scheenbeschermer heeft aangetrokken. Tien minuten na het officiële begin van de wedstrijd  stonden  er ook daadwerkelijk 22 spelers op een veld. Een veld waar je dus wél je koeien op laat grazen (zie foto) en er derhalve geen gras meer op ligt maar slechts een boel stenen. Bij de eerste aanval van Alameda was het direct raak, 0-1. Alles leek op een naderende slachtpartij aangezien het rugnummer (99) van onze spelbepaler het equivalent is van zijn gewicht en zijn lengte (1.60) het doelpuntengemiddelde per decennium vertegenwoordigt. (‘We hebben hem toch eigenlijk ook niet nodig als we op de lange bal spelen?’) Het hondsberoerde maar onverzettelijke Necaxa hield de kleine achterstand uiteindelijk vast tot de rust, hoera, tot de scheidsrechter prompt affloot voor de hele pot; onze aanvoerder had geconstateerd dat de spelerspasjes van Alameda niet op orde waren en een reglementaire overwinning zou een weekje uitstel van, mijns inziens, onvermijdelijke degradatie betekenen....
Conclusie: Het enige positieve aan mijn team is de eerste lettergreep  van de gestolen clubnaam, maar het blijft nog steeds een mooi avontuur.

Ouderwetse gezelligheid

Na mijn wedstrijd van gisteren (1-0 gewonnen, ‘die nummer 5 geeft nooit op en moeten we altijd laten spelen’) ging ik samen met de clown van FC León bier drinken om de laatste minuten van het nationale elftal (‘la decepción’ ipv selección)  te kijken. Die match tegen Colombia boeide natuurlijk niemand; ‘we verliezen toch’. Leuker is om in het Goffertzicht van Guanajuato de boel eens goed  te observeren. Zo zag ik onschuldige maar uitstekend innemende jongeren het spelletje toque toque spelen. Het concept is niet heel ingewikkeld: een louche kerel, type rozenverkoper, treedt een bar binnen met een apparaatje en twee metalen handvatten aan een snoer. Twee stoere jungskes nemen ieder een heft en vervolgens geven de groepsleden elkaar de hand. De als een kampbewaker lachende verkoper draait dan aan een knopje waarmee hij het voltage langzaam omhoog gooit en wie als eerste loslaat moet een rondje geven.  'Jeuj, super lachen, zuipen! En geef die capo 10 peso fooi!' Doet iedereen hier dan aan mee? Navraag bij wat vrienden leverde een bevestigend antwoord op... Mexicaanse gezelligheid, ¡cabrones!

NB. Ik durfde geen foto of film te maken met mijn eigen camera. Hoewel de groep spelende kinderen bestond uit  breezersletjes en puberende jochies, was er ook aardig wat volk op de been waarvoor een cameraatje reden genoeg is om prullaria van echt gevaarlijk metaal uit de broek te toveren. 

Hij komt, hij komt!

Guanajuato maakt zich klaar voor de komst van Gods belangrijkste kind.  Tussen 23 en 26 maart zal Paus Benedictus XVI Herr Ratzinger een bezoek brengen aan de stad. Op de planning staat een bezichtiging van het dertig meter hoge beeld van Jezus Christus (ik ging hem al eens voor en  voel me niet minder gezegend na die spontane bedevaart), een aantal zakelijke missen en wellicht een tour in zijn kekke pausmobiel. Er worden zo’n 500.000 volgelingen verwacht en Guanajuato verandert in een vesting. Het leger  staat paraat om de veiligheid van de ouwe trekdoos te waarborgen (van hem wel, inderdaad). Hoteleigenaars vertienvoudigen de prijzen. Straten worden nog eens extra gekuist. Posters verklappen toekomstige visite. Enfin. De stad wordt er niet lelijker op,  om het maar van de zonnige kant te bekijken. Mexicanen zijn behoorlijk gelovig en kijken reikhalzend uit naar een hysterische mensenmassa. Toch heb ik ook een aantal personen getroffen die er anders over denkt.  Zo vlucht Peter ‘ik heb geen vaderland’ de stad uit omdat hij ooit een belofte heeft afgelegd nooit in dezelfde stad te zijn als de paus (NB. eerder vluchtte hij uit de VS omdat het leger hem naar Vietnam wilde sturen). Oh ja: de vermoedelijke verblijfplaats van de pontifex maximus bevindt  zich op loopafstand van mijn huis en in de voormalige presidentswoning zal de Duitser zich prima op zijn gemak voelen. Mijn goede vriend, buurman en persoonlijke stadsgids David wees me namelijk op een klein architectonisch detail dat voor deze genodigde moet voelen als een terugkeer naar die Heimat.

Muziek waar je van moet houden

Oftewel kutmuziek. Weten ze wel raad mee hier in Mexico. Natuurlijk zijn er geinige mariachis, bandas en wordt er ook veel geluisterd naar artiesten die wel een hoge noot halen, of naar mainstream Amerikaanse en Europese hits. Leuker is het echter om te letten op de Francés Alemán en los tres Jotas van het land. Die hoor je namelijk ook regelmatig voorbijkomen en in kroegen met de betere openingstijden (tussen 05:00 en 12:00 ’s ochtends, bijvoorbeeld) staat hun laatste elpee (!) op repeat. Misschien moet je er van leren houden, misschien moet je gewoon denken aan een willekeurige wedstrijddag op de Kwakkenberg (‘CF los aves migratorios’, inclusief dames 1 + 2), en blijkt het in principe toch de beste muziek óóit.

Footballculture goes Guanajuato

Dan ben je dus een topper. Luis Aguilar, 20 jaar en woonachtig in het Heerhugowaard van Mexico, gek op voetbal. Jarenlang kwam hij uit voor Atlético estudiantil, tot zijn trainer hem vertelde over de Duitse cultclub Sankt Pauli. Voor de niet-kenners:  Een prachtige club uit Hamburg, vooral geliefd onder politiek links,  homo’s, vrouwen, krakers en criminelen. Geraakt door de historie en de ruime geest van de Duitse vrijbuiters besloten ze om de clubnaam officieel te veranderen en sinds een maand of 6 speelt St. Pauli dus niet alleen in Hamburg, maar ook in de woestijn van midden-Mexico. Detail: geld om officiële shirts te kopen was er niet.  Hierop besloot de student aan de hogeschool van diseño gráfico zelf maar het naaiatelier in te duiken. Het resultaat mag er zijn. Hulde!
Detail 2: Luis vertelde zijn trainer over een vliegende Hollander in Guanajuato, waarop ondergetekende prompt een uitnodiging kreeg voor een rondleiding in Pachuca (Heerhugowaard) en het naastgelegen, mooie, Hidalgo. Een testtraining zal er wel niet inzitten; het Mexicaanse St. Pauli speelt 1 klasse onder betaald voetbal.

'We zullen het nooit, nooit vergeten.'

Aldus de gevleugelde uitspraak van Rinus Michels over de invasie van het oranjelegioen en het behalen van het Europees kampioenschap in 1988.
Hier in Mexico zijn ze een andere, minder feestelijke, inval nog lang niet vergeten. De 'conquista' van de Spanjaarden lijkt namelijk nog steeds gevoelig te liggen. Bijna alle Europeanen worden hier in het hostel vriendelijk onthaald, maar voor Spanjaarden lijkt dat anders te liggen: 'Het zijn arrogante mensen, eisen van alles en zeggen nooit alstublieft. Ze denken nog steeds dat ze boven ons staan,' zo meent de (zeer vriendelijke) eigenaar van het hostel.
En toen ik bij een potentiële huisbaas naar een appartement ging kijken en over Mexico Stad zei dat ik, vanuit het vliegtuig, nog nooit zo'n imposante stad had gezien, antwoordde hij: 'Tja, dat zei Hernán Cortés ook toen hij met zijn troepen op de berg uitkeek over een wereldrijk.'

Guanajuato met een zachte g

Guanajuato! Het Nijmegen van Mexico. Waarom? 140.000 inwoners waarvan 30.000 studenten. Levendig, nooit saai. Nou ja, dan houdt de vergelijking ook wel op. Een bruisende stad in de bergen van midden-Mexico. Ik plaats de komende tijd korte berichten die een indruk geven van het leven in Mexico. Bijvoorbeeld door te melden dat de huisbazen hier huisjesmelkers zijn en dat studenten zonder probleem een kamertje van 12 M2 huren en die nog delen ook. À €50,-... dat dan weer wel. Hasta la próxima, tot de volgende (knoop)!