maandag 23 april 2012

Topvoetbal op een topveld in een topcompetitie.


In de Mexicaanse hoofdklasse 1A werd afgelopen zaterdag gevoetbald zoals er wekelijks in de Mexicaanse hoofdklasse 1A wordt gevoetbald: Nauwelijks.
Vijf minuten voor aanvang van de wedstrijd tussen Necaxa, mijn team, en Alameda, toppers uit de buitenwijk, kleedden vier vedettes zich om die als enige wél op tijd waren en probeerden van de overige topspelers toch een elftal te smeden. Op de achtergrond klonk het fluitsignaal voor het begin van de wedstrijd maar de leidsman moet zich alleen hebben gevoeld, het is lastig arbitreren wanneer ook de tegenstander nog geen scheenbeschermer heeft aangetrokken. Tien minuten na het officiële begin van de wedstrijd  stonden  er ook daadwerkelijk 22 spelers op een veld. Een veld waar je dus wél je koeien op laat grazen (zie foto) en er derhalve geen gras meer op ligt maar slechts een boel stenen. Bij de eerste aanval van Alameda was het direct raak, 0-1. Alles leek op een naderende slachtpartij aangezien het rugnummer (99) van onze spelbepaler het equivalent is van zijn gewicht en zijn lengte (1.60) het doelpuntengemiddelde per decennium vertegenwoordigt. (‘We hebben hem toch eigenlijk ook niet nodig als we op de lange bal spelen?’) Het hondsberoerde maar onverzettelijke Necaxa hield de kleine achterstand uiteindelijk vast tot de rust, hoera, tot de scheidsrechter prompt affloot voor de hele pot; onze aanvoerder had geconstateerd dat de spelerspasjes van Alameda niet op orde waren en een reglementaire overwinning zou een weekje uitstel van, mijns inziens, onvermijdelijke degradatie betekenen....
Conclusie: Het enige positieve aan mijn team is de eerste lettergreep  van de gestolen clubnaam, maar het blijft nog steeds een mooi avontuur.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten