In een uiterste poging om mijn vriendenboekje, waarin nog slechts de namen van de vriendelijke buschauffeur Neri en de 389 jarige verkoopster van de kruidenierswinkel staan, uit te breiden met wat potentiële bierdrinkers, deed ik afgelopen zondag mee aan ‘Pachuca sobre ruedas’, Pachuca on wheels. Dat is zoiets als fridaynight skating met eenzame sportievelingen die een krachtsinspanning leveren in de hoop er een kansloze date op na te houden, maar dan met 1500 fietsers die het gebruik van de 'caballo de hiero' willen bevorderen. In de stad zonder schaduw reden echter voornamelijk families en lelijke mensen mee. De helft was die ochtend ook nog eens vertrokken uit Mexico-Stad en had dus al een afstand afgelegd van zo’n 100 kilometer. Mijn hoop op nieuwe vrienden bleek gebaseerd op een peloton bejaarden, uit elkaar groeiende families en reeds vermoeide dagjesmensen die, zo hoopte ik vurig, genietend van een zonnetje om een praatje verlegen zaten. Tegenvaller. Er werd niet gesproken tijdens de 10 kilometer lange rit die de massa zondagsrijders via de grote boulevard, vlak buiten de stad, naar het historische stadscentrum dirigeerde. Terwijl ieder wedstrijdelement ontbrak peddelde men stug door om zo snel mogelijk over een finish zonder betekenis te komen. Rijdend in het wiel van een jonge knaap deed ik wel nog een verwoede poging: ‘weertje, niet waar, we hebben wel weer een pint verdiend?!’ Er werd vriendelijk geknikt, maar met die schrale geste kon mijn eenzame rekening in de kroeg van het slecht getapte bier bar weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten